Czy spotykany w słownikach pojęć zapis, w którym hasło i pierwsza część jego wyjaśnienia pisane są małą literą, a uzupełnienie definicji to nowe zdanie, jest poprawny? Przykładem jest hasło ze słownika Terminy i pojęcia historyczne (Warszawa 1990): „niewolnik, człowiek pozbawiony wolności i ubezwłasnowolniony. W staroż. Grecji i Rzymie niewolnicy…”. Skoro po ubezwłasnowolniony mamy kropkę, to czy słowo niewolnik nie powinno być pisane wielką literą, z pauzą po nim, a nie z przecinkiem?

Szanowni Państwo,
piszę pracę magisterską, omawiam pewien wzorzec umowy ubezpieczenia, zawieranej na podstawie konkretnych ogólnych warunków ubezpieczenia. Dla ujednolicenia znaczenia pewnych określeń, którymi posługuje się w dokumencie firma ubezpieczeniowa, zawarto w nim definicje oznaczone wielkimi literami. Czy mogę ich użyć, podając źródło (cyt. definicji) oraz posługiwać się nimi w dalszej części pracy pisząc je wielką literą, aby zachować jednolity przekaz?

Z poważaniem,
A. Wrońska

Szanowni Państwo. Razi mnie obecnie mówienie piszemy coś wielką literą. Nie może być dużą literą? Z mojej edukacji w szkole podstawowej, a było to około 30 lat temu, zapamiętałem właśnie to drugie określenie, którego teraz praktycznie w szkołach się nie używa. Będę wdzięczny za odpowiedź.
Pozdrowienia,
Paweł Gosk

Szanowni Państwo,
mam pytanie o interpunkcję w następującym zestawie zdań (jest to zapis części dialogu między bohaterami opowieści): „Zostanie tylko jeden sposób, aby ją uwolnić… Wie pan(,) jaki”. Ten ostatni człon, zdaje się, należałoby potraktować jako jednowyrazowe zdanie eliptyczne. Jednocześnie przecinek przed nim wygląda co najmniej dziwnie – oddzielamy raptem jeden wyraz i to ten finalny… Jak zatem należy potraktować to zdanie?
Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam
KK

Dzień dobry,
w Nowym SPP PWN możemy przeczytać „wierzyć ndk VIb, wierz, podn. wierzaj”. Czy wierzaj nie pochodzi czasem od dawnego czasownika wierzać? Czy podpięcie tej odmiany do czasownika wierzyć jest zgodne z gramatyką języka polskiego?
Pozdrawiam.

Przygotowuję do druku książkę naukową o lasach. Jest w niej zdjęcie przedstawiające roślinkę o nazwie: wawrzynek wilcze łyko. Słownik ortograficzny podaje taką pisownię. Autor wprowadza pisownię łączną: wilczełyko i przedstawia następujące argumenty (tu cytuje): „w słowniku może być osobno, lecz we wszystkich najnowszych podręcznikach dendrologii jest wilczełyko razem. Nazewnictwo roślin naczyniowych zaczerpnąłem z tzw. checklisty z 1995 roku (to dla nas biblia), której autorami są najwięksi specjaliści botaniczni w Polsce. Upieram się więc przy swoim i zalecam pisownię wilczełyko” (koniec cytatu).
Ręce mi opadły: czy mam wykonać to zalecenie, czy też jednak odważyć się na zwrócenie uwagi, że ktoś kiedyś popełnił błąd, który ciągnie się, bo nikt nie odważył się przeciwstawiś „autorytetom”? Będę wdzięczna za szybką odpowiedź, bo czas mnie nagli. Książka czeka na druk.
Pozdrawiam i dziękuję
Ewa Rubczewska
(redaktor techniczny)

Witam!
Jestem ciekawa, czy zwrot zniszczyć własnoręcznie (coś) w niszczarce jest prawidłowy? Mimo iż często jest przeze mnie słyszany w telewizji, osobiście mnie razi. Moim zdaniem zwrot własnoręczny odnosi się tylko do niszczenia czegoś z wyłącznie własną pomocą lub za pomocą rąk, a nie używając do tego jakiegoś sprzętu. Czy to błąd logiczny używanie takiego zwrotu?

Witam.
Mam pytanie dotyczące wielu Państwa odpowiedzi; wielokrotnie spotykam się ze zdaniem, iż jedno wyrażenie lub słowo jest bardziej poprawne od drugiego tylko dlatego, że jest częściej używane. Jak to stwierdzenie zastosować do słowa włączać, które jest stosowane bardzo rzadko (zazwyczaj mówi się [włanczać])? Niepoprawnie mówią nawet osoby wykładające na uczelniach, chociaż to od nich powinniśmy się uczyć. Oczywiście nie jest to jedyny przykład.
Z wyrazami szacunku
Angelika Kowaska

Jak można zdefiniować przysłowie: „W miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone”? Interesuje mnie również pochodzenie tego przysłowia. Będę wdzięczna za wszelkie informacje na ten temat.

Szanowni Państwo,
czy użycie wyrażenia w oku mgnienia jest poprawne (np. W oku mgnienia znika)?
Chodzi o zastosowanie w Słowniku staropolskim pod red. S. Urbańczyka – jak w tej poradzie.
Pozdrawiam
W.A.